بسم الله الغفار الستار و هو الرحمن الرحیم

فرارسیدن ایام خجسته و باسعادت نیمه شعبان ،‌ میلاد حضرت منجی و صاحب ( که جانم و همه جانهای عالمین به فدای سر و جانش باد ) رو به دوستان عزیز تبریک و تهنیت عرض میکنم . امید که همواره جزء منتظران واقعی حضرتش قرار بگیریم و پیروی راستین برای ایشان بوده و افتخار سربازی و شهادت در رکابشان را داشته باشیم.

این شعر ( البته اگر بشه اسمش رو شعر گذاشت ، اما حرف دل هست و از همچو منی بیش از این توقع نیست ) ، اولین مطلبی بود که توی این وبلاگ نوشتم ، اما به خاطر علاقه ای که بهش دارم و تناسب و تقارنش با این ایام خجسته ، مجددا مینویسمش . امید که دوستان عزیز به بزرگواری خود ببخشند و ...

 

خسته شدم زین همه درد فراق

خسته از این عشق و از این اشتیاق

 

خسته ز هجر و ز دل سوخته

خسته از این سینه افروخته

 

خسته شدم از می و می خوارگی

خسته ز دین و همه دلدادگی

 

خسته از این مردم و دنیای زشت

خسته ز نشنیدن بوی بهشت

 

خسته از این شهر غم این دیار و

خسته ز نادیدن رخسار یار !!!

 

خسته ز کبر و ز ریا و دروغ

خسته از شهر گناه و شلوغ

 

خسته ز درس و هنر و مدرسه

خسته ز دنیای پر از وسوسه

 

خسته ز دنیا و از این زندگی

خسته ز رسوائی و این بندگی

 

خسته از این خستگی و خستگی

خسته شدم از همه دلبستگی

 

خستگیم باز بگویم به آه !!!

تا که ببینم رخ و خال سیاه !!!

 

اللهم عجل لولیک الفرج ، والعافیه و النصر ، واجعل صلواتنا به مقبوله ،‌ و همومنا به مکفیه ، و حوائجنا به مقضیه ، و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره و احبائه و شیعته ،‌ وارزقنا فی الدنیا زیارته و فی الاخره شفاعته ، وارزقنا بحقه ....... ، واجعلنا بحقه من الصالحین ، وارزقنا توفیق شهاده فی سبیله ( انشاالله )

راستی قسمت دوم (( وصایای خدا در شب معراج )) هم آمادست . منتظر باشید ، همین روزهاست که بفرستمش بالا ( اگر توفیقی بشه و کارها اجازه بدند )

التماس دعا

یا علی

بهترین هدیه

جبرئیل نزد پیامبر (ص) آمد و گفت: ای پیامبر! خداوند تبارک و تعالی مرا با هدیه‌ای به سوی تو فرستاده است که پیش از تو ، به کسی چنین هدیه‌ای عطا نفرموده است. رسول خدا (ص) فرمود: آن هدیه چیست؟ گفت:

صبر و شکیبایی و حتی بهتر از صبر.

حضرت رسول پرسید: بهتر از صبر چیست؟ جبرئیل گفت:

خشنودی (به ارادة الهی) و بهتر از آن .

حضرت پرسید: بهتر و نیکوتر از رضا چیست؟ جبرئیل گفت:

پرهیزکاری و نیکوتر از آن.

حضرت پرسید: بهتر از اخلاص چیست؟ جبرئیل گفت:

یقین و بهتر از آن .

حضرت پرسید: بهتر از یقین چیست؟ جبرئیل گفت:

راه وصول به درجة یقین ، توکل بر خدای عزوجل است.

حضرت پرسید: توکل بر خدای عزوجل چگونه است؟ جبرئیل گفت:

رسیدن به این آگاهی که مخلوقات نمی‌توانند به انسان نفع یا ضرری رسانند و یا به او بخشش کنند و یا مانعی در برابرش باشند. به کار بردن این آگاهی باعث ناامیدی (و دل کندن) از مخلوق می‌شود.

اگر بنده‌ای چنین باشد، کاری برای غیر خداوند انجام ندهد، جز به خداوند به کسی امیدوار نشود ، از کسی غیر از او نترسد و به هیچ کس جز خداوند، چشم طمع نورزد ؛ و این معنی توکل است .

حضرت پرسید: ای جبرئیل! تفسیر صبر چیست؟ جبرئیل گفت:

صبر یعنی داشتن حال یکسان در ناراحتی و خوشحالی ، تهیدستی و توانگری و گرفتاری و سلامت . صبر یعنی شکایت نکردن به مخلوقات از آنچه که از بلا و گرفتاری به ایشان می‌رسد .

حضرت پرسید: تفسیر قناعت چیست؟ جبرئیل گفت:

قانع شدن به آنچه که از دنیا می‌رسد . قانع شدن به چیز کم و شکر گفتن برای اندک .

حضرت پرسید: تفسیر خشنودی چیست؟ جبرئیل گفت:

خشنود کسی است که چه دنیا به او برسد و چه نرسد ، بر خداوند خشم نگیرد و به اندکی از عمل خوب ، از نفس خود راضی نشود .

حضرت پرسید: ای جبرئیل تفسیر پرهیزکاری چیست؟ جبرئیل گفت:

پرهیزکار کسی است که دوست بدارد آنچه را خداوند دوست دارد . دشمن بدارد آنچه را خداوند دشمن دارد . از حلال دنیا کناره بگیرد و به حرام آن توجه نکند ؛ زیرا در حلال دنیا حساب است و در حرام آن عقاب .

بر همه مسلمانان ترحم نماید همچنان که به نفس خود ترحم می‌کند . از پرحرفی کناره بگیرد همچنان که از مردار بدبو دوری می‌کند . از رزق و برق دنیا اجتناب کند تا مبادا او را فرا گیرد . آرزویش را کوتاه کند و مرگش را در نظر آورد .

حضرت پرسید: تفسیر اخلاص کدام است؟ جبرئیل گفت:

مخلص آن کسی است که از مردم چیزی نخواهد تا آن را بیابد . و هنگامی که آن را یافت ، راضی شود . هر گاه چیز اضافه‌ای در نزد او بماند ، در راه رضای خدا بدهد . کسی که از بندگان چیزی درخواست نکند ، به راستی که به بندگی خداوند اقرار کرده و هر گاه چیزی بیابد ، راضی است و خداوند هم از او خرسند است .

حضرت رسول پرسید: تفسیر یقین چیست؟ جبرئیل گفت:

صاحب یقین  ، کارهایش برای خداست  ، چنان عمل می‌کند که گویی خداوند را می‌بیند و اگر خدا را نمی‌بیند  ، خدا او را می‌بیند .

وصایای خداوند در شب معراج

از حضرت امیرالمؤمنین علی روایت است که در شب معراج،

پروردگار به نبی اکرم (ص) فرمود:

«ای احمد! به شکوه و بزرگی خودم سوگند، هر بنده‌ای که دارای چهار خصلت شود، او را داخل بهشت نمایم:

سخن نگوید مگر در آنچه که فایده داشته باشد.

قلب خود را از وسوسه‌های شیطانی حفظ نماید.

بداند که من ناظر (همة اعمال، گفتار و افکار) او هستم.

نور چشمش در گرسنگی باشد (به واسطة روزه گرفتن).

ای احمد! اگر شیرینی گرسنگی، سکوت، خاموشی، گوشه نشینی و نتیجه‌شان را بچشی، از آن‌ها دست بر نداری».

«ای احمد! در بهشت کاخی است که از جواهر ساخته شده است و در آن جا، هیچ چیز نابود نمی‌شود. آن قصرها، جایگاه بندگان خاص من است که در هر روز، هفتاد مرتبه به آنان نظر و توجه می‌کنم و با آنان سخن می‌گویم. هر مرتبه‌ای که به ایشان توجه کنم، کاخ‌هایشان را هفتاد برابر کنم. اهل بهشت با نعمت‌های بهشتی لذت می‌برند؛ ولی ایشان به گفتگو و سخن گفتن با من لذت می‌برند».

پیامبر (ص) گفت: "پروردگارا! نشانة این طایفه چیست؟"

خداوند فرمود:

«ایشان همیشه زندانی‌اند. زبان‌هایشان از سخن گفتن بیهوده، در حبس است و شکم‌هایشان از غذای حرام خالی است».

«ای احمد! دوستی خدا، دوستی با فقیران و نزدیکی جستن با ایشان است».

حضرت پرسید:" پروردگارا! فقرا چه کسانی هستند؟"

خداوند فرمود:

«کسانی هستند که به کمی از دنیا، قانع و راضی شده‌اند، بر گرسنگی صبر می‌نمایند و بر آنچه که به ایشان می‌رسد، شکر می‌کنند، از گرسنگی و تشنگی خود، به کسی شکایت نمی‌کنند، دروغ نمی‌گویند و به من غضب نمی‌کنند (که ایشان را فقیر نموده‌ام). برای آنچه که از دست می‌دهند غم و اندوه نمی‌خورند و برای آنچه که به دست می‌آورند،                                                   شادی نمی‌کنند».

«ای احمد! اهل خیر و آخرت صورت‌هایشان لاغر و حیایشان بسیار، حماقت و نفهمی ایشان در کارها، اندک و نفعشان برای مردم زیااد است. مکر و حیله و تزویر نمی‌کنند.

مردم از آنان در آسایش و خود در اذیتند. سخنانشان با ادب و متانت است. به حساب تمامی اعمال خود دقیقا رسیدگی می‌نمایند. چشمانشان به خواب می‌رود ولیکن قلب‌هایشان به خواب نمی‌رود. چشمانشان از خوف خدا گریان و قلوبشان ذاکر است.

 در آغاز هر نعمتی خدا را ستایش کرده و در پایان آن سپاسگزاری می‌کنند. دعای آنان مستجاب و به سخنان ایشان توجه می‌شود.

فرشتگان به وجود آنان شاد می‌شوند و دعایشان در زیر حجاب‌هاست. پروردگار دوست دارد که سخنان ایشان را بشنود، آن‌چنان که مادر سخن گفتن فرزند را دوست دارد. آنی از یاد خدا غافل نیستند. به فکر غذای زیاد، سخن گفتن بسیار و یا لباس فراوان نیستند. مردم در نظرشان مانند مردگان و خدا در نزدشان زنده و کریم است.

دوراندیشان را از روی کرم دعوت می‌کنند و هر کس به آنان روی آورد، با او مهربانی می‌کنند و هر کس به آنان روی آورد، با او مهربانی می‌کنند. دنیا و آخرت در نظرشان یکسان است.

ای احمد! لذت واقعی اهل آخرت از شناختن خداست، نه از خوردن غذاهای مادی. تنها حادثه‌ای که آن‌ها را ناراحت می‌کند، یاد گناه است. برای اشتباهات گذشتة خود اشک می‌ریزند. بدن را به رنج عبادت انداخته و از خوش گذراندن بیهوده می‌پرهیزند. راحتی اهل بهشت در مرگ است و آخرت محل استراحت بندگان واقعی است.

همنشینی‌ آنان با محافظانی است که مأمور ضبط اعمال آنان از طرف راست و چپ هستند. گفتگوی آنان با خدای بزرگ است. دل‌های اهل آخرت از تنگی دنیا در سینه‌ها   جراحت برداشته می‌گویند: چه زمانی از این خانة خراب‌شدنی به منزل همیشگی می‌رویم؟

 ای احمد! می‌دانی پارسایان در نزد من چه مقامی دارند؟»

حضرت رسول گفت: "نمی‌دانم"

خداوند فرمود:

«چون روز قیامت شود و مردم مبعوث شوند، آنان از حساب سخت ایمن باشند. کمترین چیزی که به آنان عطا می‌شود، آن است که اختیار بهشت را به دست ایشن می‌دهم که از هر دری که بخواهند وارد شوند.

نظر لطف و مرحمت خود را از ایشان نمی‌پوشانم و آنان را  به انواع و اقسام نعمت‌ها و گفتار‌های خود خشنود می‌سازم. ایشان در جایگاه‌های نیکو جای می‌دهم و اعمال خیر و کارهای نیکویی که در دنیا به جای آورده‌اند را به آنان متذکر می‌شوم.

چهار در از درهای بهشت به روی آنان بگشایم. یک در که از آن، ارمغان‌ها و هدایای بهشت، صبح و شام از طرف من وارد می‌شود و دری که از آن، بدون زحمت و به هر شکلی که بخواهند به من نگاه می‌کنند. و دری که از آن، به آتش جهنم نگاه کنند و ببینند که ستمگران چگونه عذاب می‌شوند. و دری که حوریان و خدمتگزاران بهشت از آن وارد می‌شوند».

                                                                               ادامه دارد ...