به مجنون گفت روزي عيب جويي

که پيدا کن به از ليلي نکويي

که ليلي گرچه در چشم تو حوري است

به هر جزئي ز حسن او قصوري است

ز حرف عيب جو مجنون برآشفت

در آن اشفتگي خندان شد و گفت :

اگر در ديده مجنون نشيني

به غير از خوبي ليلي نبيني

تو کي داني که ليلي چون نکويي است

کزو چشمت همين بر زلف و رويي است

تو قد بيني و مجنون جلوه ناز

تو چشم و او نگاه ناوک انداز

تو مو بيني و مجنون پيچش مو

تو ابرو ، او اشارت هاي ابرو

دل مجنون ز شکر خنده ، خون است

تو لب مي بيني و دندان که چون است

کسي کاو را تو ليلي کرده اي نام

نه آن ليلي است کز من برده آرام